Technologie, telegezondheidszorg en vertrouwen

Eind jaren negentig verkocht ik technologie en het bedrijf waarvoor ik werkte besloot videoconferenties aan te bieden. De fabrikant die we vervoerden lanceerde een marketingcampagne rond een use case op een neonatale intensive care-afdeling die ouders in staat stelde in contact te blijven met hun baby's, zelfs als ze naar huis moesten. Het bedrijf noemde het "De virtuele nachtzoen". Het programma stelde papa en mama in staat om slaapliedjes te zingen, verhaaltjes voor te lezen en tegen hun baby te praten om zo een visuele band te behouden en zich volledig aan hen te binden tijdens die kritieke eerste levensfase.

Rond die tijd begon ik mijn eigen kinderen te krijgen en ik herinner me dat het onderwerp "gebrek aan hechting" bovenaan mijn lijstje stond. Zonder hechting, zonder die intieme band te creëren, was het risico groot dat de baby een laag zelfbeeld en emotionele problemen zou ontwikkelen en niet in staat zou zijn om vertrouwen te ontwikkelen. Helemaal geen druk voor een nieuwe ouder!

Die use case was mijn eerste kennismaking met telegezondheidszorg en het raakte me echt. Werken met technologie was geweldig, maar werken met technologie die iemand in staat stelde vertrouwen op te bouwen en een betekenisvolle impact had op hun leven ... wel, dat was anders. Het was compleet bedwelmend. Ik wist toen dat ik mee wilde doen.

Vidyo's Jenna Walls neemt deel aan onze Unconference sessie

Een paar decennia vooruit. Ik woon een unconferentiesessie bij op Vidyo's Gezondheidszorg-top in Nashville. Een groep van ons zit in een breakout-sessie, "Patient Community Empowerment", waarin wordt onderzocht hoe je het beste peer support-groepen kunt structureren voor patiënten die worstelen met chronische of gedragsgerelateerde gezondheidsproblemen. De persoon die deze sessie leidde, was net gestopt met roken en had het gevoel dat hij baat zou hebben gehad bij virtuele ondersteuning door collega's terwijl hij bezig was met stoppen. Eerder op de top had hij een sessie bijgewoond over de integratie van contactcentra met telegezondheidszorg en hij zag een krachtige mogelijkheid om een virtuele ondersteuningsgemeenschap op te bouwen met behulp van de technologie van Vidyo.

Sommige van de telehealth beoefenaars in de unconference groep deelden voorbeelden van wat goed had gewerkt in hun eigen peer support programma's, en, misschien nog belangrijker, wat niet had gewerkt. Een voorbeeld was een steungroep voor ouders van kinderen met ADHD. De groep die persoonlijk bijeenkwam had een opkomstpercentage van 80%, terwijl de virtuele (video) groep slechts 40% deelname zag. De beheerders konden technologische problemen uitsluiten als het probleem, maar ze concludeerden dat er één element ontbrak: een initiële vertrouwensband. Ze realiseerden zich dat een vertrouwensband ervoor had kunnen zorgen dat de virtuele groep meer openstond voor deelname en delen met elkaar.

Een andere telezorgwerker vertelde de groep dat hij zich zorgen maakte over voldoende toegang tot zorg voor patiëntengemeenschappen. Hij zei: "Patiënten kunnen aan het eind van de straat zitten met geweldige faciliteiten, maar ze hebben nog steeds geen toegang tot de zorg." Hij beschreef verder bepaalde patiëntengemeenschappen die helemaal naar de andere kant van de stad zouden gaan voor behandeling. Waarom? Omdat patiënten naar de zorgverlener willen waarmee ze een vertrouwde relatie hebben. Een aantal vergelijkbare voorbeelden maakte duidelijk dat het invoeren van telegezondheidsoplossingen soms slechts het topje van de ijsberg is. Telehealth is niet het einde, maar slechts het begin van het versterken van patiëntengemeenschappen en het creëren van vertrouwen tussen patiënten en zorgverleners.

Nick Adkins van pinksocks verzamelt de troepen op Vidyo's Unconference

Tijdens de algemene sessie op de unconference luisterden we naar Nick Adkins van #pinksocks roem zijn visie op gezondheidszorg te beschrijven. Als je ooit de kans hebt gehad om Nick te horen spreken, dan weet je dat hij en de pinksocks-stam gepassioneerd zijn over gedeelde menselijke connecties. Nick gelooft dat we "technologie niet gebruiken om te verstoren maar om te verbeteren. Om de relatie terug te brengen naar wat het zou moeten zijn ... een gedeeld moment in de tijd." De rit naar huis in St. Louis heb ik doorgebracht met het naspelen van de dag in mijn hoofd. Er zat een kracht in die gesprekken en in de boodschappen die werden gedeeld en, dat geef ik volmondig toe, het ontroerde me.

Tegen het einde van mijn rit besefte ik dat ik niet langer in de technologiebusiness of de telegezondheidsbusiness zat. Ik zat in de vertrouwensbusiness en ik realiseerde me dat ik thuis was.